Książka..O Galicji Zdjęcia z kresów ..Kresy wschodnie Grzymałów Mapy historyczne Świdnica filmy taneczne filmy turniejowe taniec towarzyski współczesny nowoczesny klub taneczny swidnica wspolczesnyFilmy TanecznePielgrzymka Polecmy Wystawianie Świadectw Charakterystyki Energetycznej budynków oraz lokali.Badania termowizyjneWystawianie Świadectw Charakterystyki Energetycznej budynków oraz lokali. Badania termowizyjne





Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845



Herb Sulima (t. 8 s. 562-565)



Sulima herb. Herbu tego tarcza wszerz na dwie części przedzielona, na wierzchniej dzielnicy pół Orła czarnego, w żółtym polu, z skrzydłami rozciągnionemi, z pyskiem w lewą tarczy obróconym w spodniej zaś trzy kamienie w czerwonem polu, na hełmie z korony pół Orła czarnego takiego jak na tarczy, tak go opisują Paproc. o herb f. 459. Okol. tom. 3.f. 169. Biel. f. 329. wszyscy się zaś na to zgadzają, że ten herb do Polski z Niemiec, przyniesiony, gdzie go według MS. o Famil. Pruskich Slomff zowią, a stąd urosła sławna familią. Comitum Solimensium et Dinastarum in Braunfels Mintzenberg ac Sonnenvald: z których, niektórych tu przytoczę. Szymon proboszcz i kanclerz Koleński 1393. Bernard Comes in Solms umarł 1459. Wilhelmus Comes in Solms tempore Henrici Aucupis vixit 935. Philippus Comes Sobnensis 1179. Henricus 1220. Joannes Canonicus Moguntinus et Coloniensis 1457. Taki zaś herb ich opisują. Tarcza na cztery części przedzielona, na górze po prawej stronie dwa pasy, po lewej pół Orła, pod nim trzy róże: na trzeciej tenże orzeł, na czwartej pasy dwa, na hełmie nad [str. 563] koroną orzeł w koronie, bez nóg i ogona, nad którego głową dwa topory. To MS. o Familiach Pruskich.

Przodkowie domu tego.

Jan Romka biskup Wrocławski, po śmierci Bolesława Świdnickiego książęcia, synom niedorosłym, Henryka piątego Wrocławskiego i Legnickiego książęcia za opiekuna obrany ob industriam probitatemque ingenii, mówi historyk Długosz, że jednak był bardzo hojny, skarbu dzieci onych znacznie utracił, wziąwszy stamtąd sześćdziesiąt tysięcy grzywien, o co potem miał trudność od książąt onych, i od Panów przedniejszych siedział na tej katedrze od r. 1292. do roku 1302. jako tenże Długosz świadczy. Niektórzy się z tego domu pisali z Pleszowa z których był Imbram z Pleszowa kasztelan Zawichojski w r. 1398. jako się podpisał na liście Jagiełła Króla danym miastu Lubelskiemu. Stanisław z Pleszowa Sulimczyk, który między innymi w r. 1443. proporce swoje w Budzie zawiesił, o czym Długosz lib. 12. f. 779. Zawisza Czarny mąż wielkich przymiotów, jeździł w legacji od Władysława Jagiełła Króla do Zygmunta Cesarza, względem małżeństwa tego Króla z Agacją wdową po Wacławie Królu Czeskim, tam gdy zbili Zygmunta Taborzanie tak, że mu uciekać przyszło przed niemi, Zawisza też do więzienia wtrącony, Biel. fol. 320. z tego uwolniony w r. 1424. Na koronacją Królowy Jadwigi zgromadzonych do Krakowa wielkich monarchów, hojnie w Piątek częstował, i znamienicie udarował. Biel. fol. 325. W wojsku potem tegoż Zygmunta już na ten czas starosta Spiski, żołd wojenny prowadząc, gdy Cesarz z większą częścią wojska, bojaźnią Tureckiej szabli przerażony, uniknął wcześnie za Dunaj rzekę; drugą część mniejszą dla szczupłości promów i czołnów na rzeź poganom zostawił, wprawdzieć Zygmunt szacując sobie Zawiszy cnotę, podsyłał pod niego łódź, obligując go, aby się salwował, atoli mąż rycerskiej chwały chciwy, mając to sobie za rzecz niegodną, czy z placu umknąć, czy kawalerii swojej odstępować, podziękowawszy za tę łaskę Zygmuntowi, raczej heroicznie na placu umierać obrał sobie, niżeli z uszczerbkiem sławy szpetnie przed nieprzyjacielem unikać: siadłszy tedy na konia z kopią w ręku, ze dwiema pieszymi wyjechał przeciwko Turkom, kędy mężnie się z niemi potykając, od wielkiego gminu otoczony i pojmany, gdzie gdy między dwiema Turkami kontrowersja urosła, z których obadwa go od siebie pojmanego udawali, jeden z nich zazdroszcząc mocniejszemu antagoniście szczęścia, które by był miał od Cara Tureckiego gdyby mu był Zawiszę prezentował, głowę, mu-uciął: głowę jednak jego do Cesarza zaniesiono, ciało Raścianie pogrzebali. Długie mu [str. 564] elogium napisał Długosz w swojej historii, a między innymi mówi o nim. In omnibus praeliis miles celeberrimus atque fortissimus habitus, omne virtutis opus, nullo inaemulato imitatus. Cui sermonis inerat suavitas, lepor et affabilitas, ita ut non solum virtuosos et nobiles, verum etiam barbaros, sua comitate ad se pelliceret. Ad summam indolem etiam peritia disciplinae militaris illi accesserat, quam in variis regnis, dum illa militiae causa adibat aut arte, aut ingenio, aut usu ceperat. Kładzie tamże Długosz Epitaphium wierszem, które mu napisał Adam Świnka kanonik Krakowski, miał zaś za sobą ten Zawisza Barbarę synowicę rodzoną Piotra Wisza biskupa Krakowskiego, ta po nim wziąwszy żałobę, do śmierci ją swojej nosiła, zostało z niej dwóch synów: Marcin i Stanisław z Rożnowa, którzy pod Warną z Władysławem Królem zginęli. Długosz. Cromer, atoli Michałem jednego z nich zowie i pisze Leunclavius in Annalibus Turcicis mihi fol. 27. i że mężnie stawał w owej pod Warną batalii w r. 1444. Rex Ungarus ab uno latere pugnabat, ab altero Michael ille cognomento Niger, et tanto quidem cum impetu Muratis invasere copias, ut hostium utrumque cornu in fugam compellerent. Barbara de Rożnow nepta ex filio Zawissii Nigri militis in orbe Christiano nominatissimi, conjux Joannis a Tarnow, vixit annos 70. obiit 1517. mówi jej nagrobek w Tarnowie. od tej był Jan Tarnowski sławny niegdy hetman Polski. Niektórzy tego herbu familianci, od herbu imię na siebie Sulimów wzięli, z których jedni na Podolu kwitnęli, kędy według świadectwa Okolsk. ostatnia z tego dziedziczka dwór swój w Kamieńcu Podolskim Pannom zakonnym Ś. Dominika pod tytułem Ś. Michała fundowanym, darowała. Anna była za Chodorowskim. Drudzy Sulimowie w Sandomierskiem osiedli, z których Jerzy Sulima z Czarny podpisał elekcją Władysława IV. Długosz w swojej historii powiada, że po śmierci Borysława arcybiskupa Gnieźnieńskiego w r. 1306. dany mu był za sukcesora od Papieża na tę godność Janusz archidiakon Gnieźnieński, który z Borysławem był na ten czas w Awenionie, i przydaje, że był herbu Sulima, atoli Damalewicz in Vit. Archiep. Gnesn. cale o nim milczy, ile ze w tym roku na tej katedrze prezydował Jakub Świnka. Stefan Sulima lennik na Dymirze. Seweryn na Kozarach, Teodor na Dulcach, i Bereskach, bracia rodzeni, i Stefan ich stryjeczny, lennik na Cyblu, do prerogatywy stanu szlacheckiego przywróceni 1659. o czym Konstytucja.

Herbowni.

Bodywił, Borkowski, Bratoszewski, Cellary, Charbinowski, Chodowski, [str. 565] Dzierżański, Farurej, Gajewski, Gamrat, Garbowski, Gosłubski, Gotuntowicz, Gralewski, Grocholiński, Hamszej, Jacimirski, Kamiński, Kiernowski, Kilewski, de Konrade, Łyczko, Miłoński, Obidowski, Oporowski, Oziębłowski, Pggowski, Popiel, Przyborowski, Przyłuski, Ryczgorski, Sawicz, Słuowski, Stanisławski; Strawiński, Stromski, Sulikowski, Sulima, Sułkowski, Świechowski, Szalowski, Szawłowski, Szrzobski, Trzciński, Ułanowski, Włodek, Zabloeki, Zabokrzycki, Zadarnowski, Zawisza.

Kuropatnicki, Małachowski i inni, następujące familie wymieniają, jako równie tego herbu używające

Bratkowski, Chabinowski, Godwadowski, Kielecki, Pągowski, Samujło, Ulanowski, Ziemięcki.



Sulikowski herbu Sulima (t. 8 s. 562)



Sulikowski herbu Sulima, w Łęczyckiem województwie. Mikołaj Sulikowski 1634. ale to podobno jedenże dom z Sułkowskiemi, jako niżej obaczysz.



Inne materiały zebrane z Herbiarza Boneckiego



Sulikowski miał sprawe z Herbutami 1453 Herbord z Felsztyna i Przyłbic najmłodszy syn Herborda, chorąży przemyski 1437 r., pisał się także z Bruchnala. Synów jego trzech: Miklasz v. Mikołaj, Jan i Zebrzyd v. Seweryn córek dwie: Katarzyna, żona 1-o v. 1461 r. Jana Kmity z Dubiecka, 2-o v. 1465 r. Andrzeja Fredry i Barbara, żona Rafała z Próchnika. Dobiesław Kmita zwraca braciom Katarzyny posag jej 1470 r., a Barbara kwitowała braci z odbioru posagu 1468 r. W 1453 r. nałożony został zakład 1,000 grzywien, między wymienionymi synami Herborda, Sulikowskim i innymi (AGZ. XIII, XIV i

Sulikowski Jan 1550 Stefan, żyd ochrzczony, otrzymał szlachectwo 1507 r., a przez Korabitów został przyjęty do ich herbu (M. 23 f. 144). Musiał niemałe on mieć zasługi, skoro otrzymał starostwo powidzkie i został wojskim kruszwickim 1518 r. Od starostwa, które trzymał, przybrał nazwisko Powidzki, pod którym 1532 r. zabezpieczył posag żonie swej, Elżbiecie ze Szmigielskich. Zuzanna jego córka, za Janem Sulikowskim 1550 roku (M. 47 f. 385 i 77 f. 376).

Sulikowski stanisław Rajca Przemyski wyszedła za Katarzynę Kromerównę 1553 Anna Kromerówna, zakonnica starosądecka, 1578 r. ¶ Bliskim ich krewnym być musiał Bartłomiej, pisarz miasta Kazimierza 1525 r., następnie rajca 1535 r., w końcu rajca krakowski, zmarły 1553 r., którego córka Katarzyna, wyszła za Stanisława Sulikowskiego, rajcę przemyskiego (M. 44 f. 162 51 f. 69 i 99 f. 440). Jan, rajca sandecki 1531 r. (M. 47 f. 121). Piotr Kromer, żupnik olkuski, w latach 1426 i 1444-1446.

Sulikowski Demetriusz arcybiskup Lwowski 1595 Około r. 1595. Kacper Guliński obywatel w mieście Lwowie żyjący ze szlachetnych ale ubogich rodziców z niedostatku do stanu miejskiego przywiedziony, szlachetnym postępowaniem, oraz zasługami tak w służbie cywilnej jak wojskowej znakomity, tak sobie umiał zjednać wszystkich, iż Demetriusz Sulikowski arcybiskup Lwowski najoczywistszy świadek cnót jego, do herbu go familijnego Bończa przypuścił i publicznie na sejmie Zygmuntowi III. Królowi i zgromadzonym stanom zalecił, w skutek czego tenże Kacper Guliński wraz z żoną

Sulikowka Jan otrzymał pelnomocnictwo od Linowskiego 1615 Wojciecha żona Adrjanna, wydzierżawiła 1615 r. Naczachowo i Szczkowo Stanisławowi Grochowickiemu, a syn ich Adrjan, ożeniony z Heleną Nowomiejską. potwierdził tegoż roku ten kontrakt. Szymon, drugi syn Wojciecha, dał pełnomocnictwo Janowi Sulikowskiemu 1615 r.

Sulikowski Jan miał zone 1643 procesuja sie o Lesine Wincenty, Konstanty, Dobrogost, Jerzy i Bogumiła, z Wielkiego Jarnowa, dzieci Andrzeja i Anny z Luteckich, i Zofia z Jarnowskich, 1-o v. Floryanowa Horainowa Korczakowska, 2-o v. Janowa Sulikowska, procesują 1643 r. Maryannę z Mieleszków, 1-o v. Andrzejowę Jarnowską, 2-o v. Andrzejowę Izdebską o dobra Lesinę. Bogumiła, w 1663 r. żona Remigiana Boguszewskiego (Bracł. XI f. 256 i Woł. VIII A f. 172). Stefan, cześnik inowrocławski 1670 r., a podstoli 1671 r. ¶ Konstanty Jarnowski, syn Karola, legitymował się ze szlachectwa w Królestwie, w pierwszej połowie XIX-go wieku. Akta kapituły gnieźnieńskiej wymieniają Dorotę Jarnowską, h. Rola (?), żonę Jana Prądzewskiego 1555 r., matkę kanonika gnieźnieńskiego.

Sulikowski Jerzy 1661 Jarosz pozwał Traczewskiego o obelgi 1610 r. w Łucku. Jan z żoną, Anastazyą Prószyńską, współdziedzice Karabaczyna i innych 1631 r. (Zs. Kijow.). Anna Ładowiczówna, wdowa po Janie, 2-o v. Fedorowa Okołowa 1629 r. Marcybelli z Witoniża Mikołajowej Horainowej testament oblatowany 1621 r. w Łucku, a Piotra 1622 r. Krystyna, za Remigianem Moszyńskim 1661 r. Zofia z Jarnowskich, 1-o v. Horainowa Korczakowska, 2-o v. Jerzowa Sulikowska 1663 r. (Woł. VII C f. 53 VIII A f. 172).

Sulikowscy wnukowie zzzzzzzzzzzofi z Chodeckich 1682 Stanisław Chyba Chodecki, syn Pawła i Heleny z Potkańskich, z siostrą Heleną, żoną Krzysztofa Ostrowskiego, i z wnukami Zofii z Choteckich Sulikowskiej, sprzedali 1686 roku Grzegorzewskiemu części swoje na Łękawicy, Gołoszach, Adamowie etc., w ziemi czerskiej (Perp. Czers. 14 A. f. 198

Sulikowska Konstancja córka Olbrachta po mezu Gemorzewska 1683 Stanisław, syn niegdy Samuela i Krystyny Komornickiej, dziedzic części Gembarzewa, ożeniony z Konstancyą Sulikowską, córką Olbrachta, nabył 1683 r. od teścia Grzmucin i Wojsławice. Dzieci jego: Barbara, żona Andrzeja Romanowskiego, Antoni i Jacek. Ten ostatni, miecznik ostrzeszowski, zeznał 1730 r. zapis dożywocia z żoną, Apolonią Gasparską, wdową po Stanisławie Zaklice. W 1742 r. nabył on od Stupnickich części Bereznicy i Błażowa i pozostawił córki: Franciszkę za Antonim Witosławskim Teresę za Marcinem Żeliszewskim i synów: Kazimierza i Michała bezdzietnych, i Pawła i Jana, którzy udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie 1782 r. w sądzie ziemskim lwowskim Z nich: ¶ Paweł, ur. 1731 r., sędzia grodzki buski 1767 r., dziedzic Łaszczowa i Typina, z żony Liniewskiej pozostawił córki: Anastazyę, Katarzynę i Paulinę. Był on komisarzem, wyznaczonym z sejmu 1768 r., do rozsądzenia sprawy Orłowskiego z Grabianką. Jego synem miał być Józef, żonaty z Teresą z Hoffmanów, którego synowie: Michał 1841 r., a Filip 1862 r., legitymowali się ze szlachectwa w Królestwie. Michał ma syna Bronisława

Sulikowska Ewa wyszła za mąz na Tadeusza Kurzynowskiego 1783 Jan Kurzyna, żonaty z Katarzyną Kochańską 1790 r. Macieja żona, Józefa z Perzanowskich, kwitowała 1792 r. swoich braci. Tadeusz, syna Mateusza i Małgorzaty Grabowskiej, w raz z żoną, Ewą z Sulikowskich, sprzedał 1795 r. dworek w Wielkiej Woli Pogorzelskim i kwituje ich 1796 r. (DW. 106 f. 84 108 f. 1004 110 f. 698 i 111 f. 720). ¶

Sulikowski Karol ozenil się z Julią Krukowiecka 1887 Hr. Aleksandra, właściciela Aksmanic i Kłokowic, w powiecie przemyskim, żonatego z Jabłońską, z której córka hr. Julia Wanda, właścicielka Popienia, wyszła za Karola Sulikowskiego. ¶2. Hr. Helenę, zmarłą 1897 r. w Popieniu